زغال سنگ یک سنگ رسوبی سیاه یا قهوه ای است که می تواند برای سوخت سوزانده شود و برای تولید برق استفاده شود. بیشتر از کربن و هیدروکربن های حاوی انرژی تشکیل شده است که می توانند از طریق احتراق آزاد شوند.
زغال حبه ای بزرگترین منبع انرژی و سوخت فسیلی برای تولید برق در جهان است.
سوخت های فسیلی از بقایای موجودات باستانی به وجود می آیند. زغال سنگ یک منبع تجدید ناپذیر است زیرا توسعه آن میلیون ها سال طول می کشد و در مقادیر محدود در دسترس است.
شرایط ایجاد زغال سنگ در دوره کربونیفر، حدود 300 میلیون سال پیش آغاز شد. در این مدت، زمین با دریاهای وسیع و کم عمق و جنگل های انبوه پوشیده شده بود.
دریاها گهگاه به جنگل‌ها سرازیر می‌شوند و گیاهان و جلبک‌ها را در کف یک تالاب باتلاقی به دام می‌اندازند. با گذشت زمان، گیاهان (عمدتا جلبک ها) و جلبک ها زیر وزن گل و لای و پوشش گیاهی بالای خود دفن و فشرده شدند.
با حفاری بقایای گیاهی در زیر سطح زمین، با افزایش دما و فشار بیشتر مواجه شد. گل و آب اسیدی از تماس مواد گیاهی با اکسیژن جلوگیری می کرد. به همین دلیل، مواد گیاهی با سرعت بسیار آهسته تجزیه می شوند و بیشتر کربن (منبع انرژی) خود را حفظ می کنند.
این مناطق از مواد گیاهی مدفون را باتلاق ذغال سنگ نارس می نامند. باتلاق های ذغال سنگ نارس مقادیر زیادی کربن را در زیر زمین ذخیره می کنند. ذغال سنگ نارس می تواند به عنوان سوخت سوزانده شود و منبع مهم انرژی گرمایی در کشورهایی مانند اسکاتلند، ایرلند و روسیه است.
ذغال سنگ نارس در شرایط مناسب از طریق فرآیندی به نام کربن سازی به زغال سنگ تبدیل می شود. کربنیزاسیون تحت گرما و فشار باورنکردنی صورت می گیرد. حدود 3 متر از پوشش گیاهی لایه ای در نهایت به یک سوم متر زغال سنگ فشرده می شود!
زغال سنگ در سازندهای زیرزمینی به نام “رگه های زغال سنگ” یا “تخت زغال سنگ” یافت می شود. ضخامت درز زغال سنگ می تواند به 30 متر برسد و 1500 کیلومتر کشیده شود.
درزهای زغال سنگ در هر قاره وجود دارد. بزرگترین ذخایر زغال سنگ در ایالات متحده، روسیه، چین، استرالیا و هند است.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.